ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

     

           - Raz, dwa, trzy - odetchnęła przechodząc przez wielką bramę od prywatnej posesji.
Zatrzymała się pod ogromnym domem z czerwonej cegły i omiotła spojrzeniem budynek.
Wszystko dookoła pokrywał biały puch, który raził po oczach promieniami, przebijającego się przez chmury, mocnego słońca.
- Jesteś nareszcie - odezwała się radośnie blondynka, wychodząc przez wielkie dębowe drzwi.
- Hej Lily.
Dziewczyny przytuliły się na przywitanie. Lilith zaprosiła przyjaciółkę do domu.
Wnętrze urządzone było w starodawny stylu, na ścianach wisiały poroża dzikich zwierząt. Poczuła się nieswojo widząc jej piękne włości, można było nawet powiedzieć, że zrodziło się w niej lekkie uczucie zazdrości, ale prędko starała się go z siebie wyzbyć.
- Witaj Leticio - przywitał się pan Novisaren wychodząc z salonu, poprawił okulary i wyciągnął przed siebie rękę.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się, czyniąc ten sam gest.
Wspięły się po giętych drewnianych schodach w stylu secesyjnym, po czym weszły do pokoju Lilith.
Pomieszczenie te było jasne i przejrzyste, ściany miały lawendowy kolor, a podłoga wyłożona była ciemnobrązowymi panelami. Meble w jasnym kolorze z okresu rokoko prezentowały piękny i lekki styl artystyczny, które zdobione były ząbkowanym liściem akantu. W rogu pokoju ustawiony był biały szezlong z zaokrąglonymi krawędziami.
Zegary i konsolki mebli posiadały asymetryczny ornament, który był znakiem szczególnym dla tejże epoki.
Największe wrażenie robiła orzechowa komoda stojąca przy łóżku, której smukłe i wygięte ku dołowi nogi podpierały także smukły korpus z dwiema wielkimi szufladami.
Letty za każdym razem kiedy odwiedzała przyjaciółkę odnosiła wrażenie, że meble mogą rozpaść się przez dotknięcie ręką.
- Siadaj - rzuciła sympatycznie blondynka, która stała przy drewnianej komodzie z barkiem na alkohol, w której znajdowały się najwyższej klasy wina. - napijesz się?
- Jestem autem - uniosła klucze, które trzymała w ręku - ale ty się nie krępuj.
"Co ja wygaduje.. Przecież jest u siebie" - powiedziała w myślach.
- Długo się nie odzywałaś.
Leticia uniosła wzrok w stronę dziewczyny i zanim coś odpowiedziała, dokładnie się jej przyglądnęła.
Kobieta miała na sobie czerwoną koszulę z czarnymi łatami na łokciach, jasne spodnie dżinsowe dopasowane były do jej szczupłej sylwetki, a na nogach kremowe baleriny; blond włosy upięła w idealnego koka na czubku głowy.
Jej makijaż był wyjątkowo mocny, na powiekach miała nałożony czarny cień, policzki delikatnie muśnięte różem, a usta umalowane były krwistoczerwoną szminką, krótko mówiąc przypominała żeńską formę Jokera z serii filmów o Batmanie.
- Miałam ważne sprawy – odparła, przecierając skroń.
Prawdę mówiąc po ich ostatniej rozmowie, a właściwie kłótni, nie kontaktowały się.
Letty wiedziała, że ich wcześniejsze spotkanie mogłoby zakończyć się podobnie, bo przyjaciółka naciskałaby na ponowne spotkanie z jej bratem, co niekoniecznie radowało młodą psycholog.
- Niby jakie? – Szepnęła, upijając łyk przezroczystego trunku z kryształowego kieliszka.
"Zawód córka, to co ona może wiedzieć o pracy..." - przeszło jej przez myśl.
- Pracowałam.
Lilith uśmiechnęła się w taki sposób, że brunetka od razu wiedziała, że coś jest na rzeczy. Za każdym razem kiedy się tak uśmiechała miała na myśli plan nie do odrzucenia. Oczywiście przez nią samą, nigdy nie liczyła się ze zdaniem innych osób.
Pani Snob - jak zwykł nazywać ją Nolan.
- Einar ciągle pyta o ciebie – skomentowała, rozkładając się na białym szezlongu, dłuższą chwilę wpatrując się w swoje długie nogi. - Jesteś mu winna kolację.
Leticia wzruszyła ramionami, wstając z ogromnego bordowego fotela zdobionego prawdziwym srebrem i stanęła na przeciwko swojej rozmówczyni.
Nabrała powietrza w płuca i po chwili je wypuściła.
- Lily, mówiłam ci już coś.
- Letty - warknęła przyjaciółka, podnosząc się z leżanki. - przeszkadza ci coś w spotkaniu się z moim bratem?
- Owszem – odparła, podpierając się pod boki, zaznaczając swoją wąską talię. - Nie jest w moim typie.
Lilith przybrała złowrogi wyraz twarzy, zaciskając przy tym pięści. Jej usta złożyły się w wąską linię a gniewnie zmrużone oczy mogłyby zabijać.
- Spotkasz się z nim - rzuciła rozkazującym tonem, wbijając palec w klatkę piersiową brunetki. - Czy Ci się to podoba, czy nie.
- Nie będziesz mi rozkazywać - odparła dziewczyna i opuściła pokój przyjaciółki.
Szybkim krokiem zeszła po schodach stając przed masywnymi dębowymi drzwiami ze zdobieniami z gałązek oliwnych.
Pchnęła je i w ułamkach sekund znalazła się na zewnątrz wielkiego domu państwa Novisaren.
Odpaliła auto i wyjechała z posiadłości z piskiem opon.
Włączyła radio i wrzuciła bieg, kierując się w stronę ulicy Jonansena, by porozmawiać z doktorem Hansenem.
Zegar wybił właśnie godzinę 11, ulice miasta były zakorkowane, a po chodnikach kręcili się zniecierpliwieni turyści.
Co roku, o tej porze, przybywało ich tu wielu ze względu na odbywające się w mieście zawody sportowe.
Na każdym kroku było pełno kibiców, którzy dumnie prezentowali swoje barwy narodowe.
Zatrzymała się pod oszklonym budynkiem i zgasiła auto.
Weszła do środka, przez przesuwane drzwi i od razu skierowała się do gabinetu, w którym przyjmował pan Hansen.
Zapukała dwa razy, po czym nacisnęła klamkę.
- Dzień dobry - przywitała się radośnie - coś się stało?
Doktor Hansen zmierzył ją uważnie wzrokiem, na jego wcześniej uśmiechniętej twarzy malował się teraz niepokój.
Usiadła na krześle na przeciwko jego biurka i nerwowo potarła skroń. Nabrała powietrza w płuca i ostrożnie je wypuściła.
"Czyżby już coś wiedział?" - szepnęła w myślach. - "Nie pochwali tego zadania..."
- Wiesz, że w naszym zawodzie liczy się prawdomówność i że nie powinniśmy nikogo okłamywać? Ludzie muszą nam ufać.
- Nolan panu powiedział? - wyszeptała z opuszczoną głową.
"A niech to, powinnam trzymać dziób na kłódkę. Jestem idiotką." - skarciła się w myślach, jakby miało jej to teraz pomóc.
Spojrzała na doktora Hansena i potarła czoło.
- Prosiła mnie o to matka pacjenta, nie mogłam jej odmówić. Ten mężczyzna kompletnie nie daje sobie rady z powrotem do normalności, zaniedbuje córkę, nadużywa alkoholu.. sam pan rozumie.
- Letty – westchnął, wstając fotela i podszedł do niej. Przykucnął przy krześle i chwycił jej dłoń. - Wiesz, że nie popieram takich zachowań, ale zdaje się na ciebie, że wiesz co robisz. Ale pamiętaj, jeśli dowie się, że go oszukiwałaś, możesz mieć kłopoty.
- Dam sobie radę, panie Andersie, proszę się nie martwić - odparła ze spokojem w głosie.
"Jasne, kłopoty to moja specjalność. Kocham w nie się pakować." - głos jej świadomości był powoli nie do zniesienia, ale z czasem musiała przyznać rozsądkowi rację.
- Muszę prosić pana o urlop i o dyskrecję, jeśli udałoby mi się go namówić żeby się do pana zgłosił.
Psycholog uśmiechnął się i wrócił na swoje miejsce za biurkiem. Przez chwilę przyglądał się dziewczynie, potrafił z jej twarzy wyczytać wszystko. Radość, smutek, szczęście, miłość. Ale to, co aktualnie widział, nie było żadną z tych rzeczy. Był to strach, strach przed czymś co ją paraliżowało.
- Jeśli powiesz mi, co cię trapi - postawił warunek, a swoje dłonie złączył ze sobą czubkami palców.
- Natłok wydarzeń, to wszystko. Proszę się nie martwić.
Doktor skinął głową i zamilkł. Wiedział, że prędzej czy później Leticia zgłosi się do niego by porozmawiać  o dręczącym ją problemie.
Nigdy na nią nie naciskał ani nie wywierał presji. Była dla niego jak córka.
Brunetka opuściła gabinet doktora i skierowała się w stronę wyjścia.
Zjechała windą i przeszła przez główny hol do przesuwanych drzwi.
Kiedy wyszła na zewnątrz stanęła jak wryta nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.
Przed jej samochodem, z wielkim bukietem czerwonych róż, stał tak bardzo przez nią znienawidzony Einar.