ROZDZIAŁ PIĄTY

"Te rany zdają się nie goić, ten ból jest po prostu zbyt prawdziwy."
Evanescence, "My Immortal"

         "Jasne kręcone włosy zdobione przez różowy kwiat, piękny uśmiech i roześmiane oczy. Długa przewiewna sukienka współgrała razem z wiatrem, zachód słońca, plaża i fale uderzające o brzeg. Stała nad wodą uśmiechając się szeroko, wiatr bawił się jej włosami na przemian zasłaniając i odsłaniając jej twarz.

- Emmelie.. - wyszeptał wyciągając do niej dłoń."

         Brunet otworzył oczy i prędko podniósł się do pozycji siedzącej przecierając oczy. Odetchnął ciężko wiedząc, że to tylko sen.

Przeniósł wzrok na zegarek, który wskazywał godzinę 6.00. Wstał z łóżka narzucając na siebie koszulę wiszącą na oparciu fotela. Otworzył drzwi i opuścił swój pokój ostrożnie schodząc po schodach i skierował się w stronę kuchni. Otworzył lodówkę i wyciągnął z niej składniki do przygotowania śniadania.

Nigdy nie był dobrym kucharzem, ale potrafił ugotować obiad dla swojej rodziny.

Zabrał się za przyrządzanie svelerów, wiedział, że Mia je uwielbiała. Po piętnastu  minutach naleśniki były już gotowe. Zawsze podawał je z masłem czekoladowym.

Prędko wspiął się po schodach kierując się do pokoju swojej córeczki, uchylił drzwi, ale mała dziewczynka już nie spała, jednak widok, który ujrzał przyprawił go o łzy.

Blondyneczka klęczała przy swoim łóżeczku ze złożonymi rączkami. 

Mężczyzna obserwował ją przez uchylone białe drzwi.

- Mamusiu wróć do mnie.. - usłyszał jej szept. - i wróć do tatusia..

Matt bez chwili namysłu wszedł do niej i przytulił do swojej piersi. Była taka drobniutka i bezbronna. Miała dopiero pięć lat, a już dotknęła ją straszna tragedia, która będzie ciągnęła się za nią latami.

Tego mężczyzna obawiał się najbardziej, pytań gdzie jest mama, kiedy Mia pójdzie do szkoły. Otarł z jej buzi świeże kropelki łez i pocałował w czoło.

- Chodź skarbie, zjemy śniadanie - szepnął podnosząc się z podłogi razem z córeczką.

Zeszli razem po schodach i przeszli do kuchni. Posadził malutką dziewczynkę na krześle dosuwając ją bliżej stołu. Postawił przed nią talerz z svelerem oblanym czekoladą i bitą śmietaną, na wierzchu posypany był wiórkami kokosowymi. Pokroił naleśniki w drobne kawałeczki i ucałował córkę w czoło.

Usiadł przy Mii, i bez słowa wpatrywał się w jej twarzyczkę.

Cierpiał, bo wiedział, że na własne życzenie oddala się od córki, zamknął się w sobie nie dopuszczając nikogo.

- Zaprowadzisz mnie dziś do przedszkola? - zapytała Mia przeżuwając kawałek naleśnika.

Mężczyzna spojrzał na jej brudną od czekolady buzię i uśmiechnął się, ale nie tak jakby chciał, nie tak jak wtedy kiedy była przy nim Emmelie.

- Dziś nie pójdziesz do przedszkola, spędzimy razem dzień - odpowiedział. - biegnij na górę się ubrać.

Tymczasem brunetka siedziała w kawiarni w, której umówiona była z panią Northug. W pomieszczeniu panował ład i porządek a wnętrze kawiarni emanowało ciepłem. Ciemnobrązowe drewniane ściany a na nich półki z różnymi przyprawami, kawami i młynkami do mielenia nadawały temu pomieszczeniu jeszcze bardziej magiczny styl.

Drewniane krzesła i stoły dopełniały to miejsce w stu procentach.

Dziewczyna siedziała przy stoliku i obserwowała przechodniów zza szyby, wszyscy byli zabiegani, kierowcy przekrzykiwali się stojąc w korku.

Malutki dzwoneczek, który wisiał przy drzwiach brzdęknął radośnie by powitać kolejnego klienta. Erna rozejrzała się po kawiarni szukając młodej psycholog, prędko podeszła do niej znajdując ją siedzącą przy oknie.

- Dzień dobry - przywitała się. - przepraszam za spóźnienie, korki.

- Nic się nie stało - odparła spokojnie.

Do stolika kobiet podszedł kelner z kartą menu, którą ułożył przed nimi. Prędko przewertowały karty i złożyły zamówienie.

- O czym chciała pani ze mną rozmawiać?

Starsza kobieta ułożyła dłonie przed sobą, nabrała powietrza w płuca i powoli je wypuściła.

- Muszę prosić panią o pomoc.

- Proszę mówić.

Erna przyglądała się kobiecie i zastanawiała czy dobrze robi wplatając swój plan w życie. Wiedziała jakie konsekwencje ją czekają, ale nie ugięła się. Postanowiła działać.

- Proszę żeby pani pomogła Mattowi, ale bez mówienia mu prawdy. Po prostu ustalimy jedną wersję. On sam z siebie nigdy nie uda się do psychologa.

Dziewczyna zmrużyła oczy.

- Słucham?! Mam okłamać pani syna?

- Po prostu powiemy, że jest pani córką mojej przyjaciółki, to wszystko - rzekła kobieta chwytając dłoń Letty.

Młoda psycholog przyglądała się chwilę pani Northug, i nie mogła uwierzyć, że w taki sposób Erna chce ją wykorzystać. Dziewczyna wysunęła dłoń z pod jej dłoni, wstała z miejsca i narzuciła na siebie kurtkę.

- Przepraszam, ale nie pomogę pani, nie zamierzam nikogo okłamywać - rzuciła opuszczając kawiarnię.

Mieszkała trzydzieści pięć minut drogi stąd. Śnieg prószył delikatnie, a mróz malował już na szybach swoje najpiękniejsze obrazy. Z kieszeni płaszcza usłyszała stłumiony dźwięk melodyjki, chwyciła aparat i szybkim ruchem odebrała połączenie.

- Słucham?

- Letty mogłabyś przyjść dziś do baru? - spytał mężczyzna.

- Dobrze, będę.

Rozłączyła się i włożyła telefon w kieszeń.

*  *  *

Brunet ubrał małą Mię i prędko opuścili dom, szli w stronę parku by skorzystać z zabaw na śniegu. Lepili razem bałwana, robili aniołki na śniegu, a także budowali igloo.

- Ulepimy dziś bałwana! - Mia zaczęła radośnie nucić piosenkę, a Matt mimowolnie uśmiechnął się.

Usiadł na ławce i obserwował córkę podczas jej zabawy. Zamknął na chwilę oczy.

"Ciepły piasek, szum fal, zachód słońca. On i ona. Blondynka uśmiechnęła się odbiegając od mężczyzny, ruszył za nią próbując ją złapać, ale oddalała się tak szybko.

- Emmelie! - krzyknął."

Otworzył oczy rozglądając się dookoła, siedział w parku a obok siebie spostrzegł swojego przyjaciela, Carla.

- Nie zauważyłem kiedy przyszedłeś - powiedział podając mężczyźnie rękę.

- Jeśli masz problem to wiesz, że zawsze możesz ze mną pogadać.

Matt skinął głową i podniósł się z ławki.

- Mia - zawołał dziewczynkę, która bawiła się z innymi dziećmi. - wracamy do domu.

- Matt?

- Tak? - spytał biorąc córkę na ręce.

- Spotkajmy się dziś w tym barze co zawsze, usiądziemy przy piwie i porozmawiamy.

- Dobrze, to widzimy się wieczorem.

Brunetka weszła do baru Grünerløkka brygghus i od razu skierowała się na zaplecze. 

- Cześć - szepnęła do Jennifer, która wycierała pokale.

Dziewczyna kiwnęła głową nie odrywając się od wykonywanych czynności. Brunetka przebrała się w krótką spódniczkę i białą bokserkę, a na nogi ubrała białe baleriny. Włosy związała w niedbałego koka. Na koniec przewiązała fartuszek w pasie z logiem firmy.

Podeszła z kartą do stolika przy, którym siedziała dwójka mężczyzn.

- Coś podać? - spytała uśmiechając się.

- Kolejne dwa piwa - szepnął jeden z nich nie odrywając wzroku od twarzy dziewczyny.

Letty zabrała ze stolika puste pokale i wróciła za bar przygotowując zamówienie, ale nie spuszczała z oczu dwójki siedzącej przy oknie.

- Może powinieneś skorzystać z pomocy psychologa? Znam naprawdę świetnego.

- Nie bądź jak moja matka - odezwał się mężczyzna. - ciągle mnie męczy z tym.

- Stary, nie pojawiasz się w pracy, nikt nie wie co się z tobą dzieje.

Brunet spojrzał na przyjaciela, który jako jedyny ze wszystkich jego znajomych zainteresował się nim.

- Jak to co? Straciłem żonę w wypadku - przypomniał.

Wciąż czuł ból w sercu i rozpacz, wciąż chciał, aby wydarzenia, które zmieniły jego życie były daleką przeszłością, która nie istnieje, ale tak się nie dało. To była rzeczywistość, która z każdym dniem przygnębiała go coraz bardziej.

Dziewczyna wróciła do stolika z zamówieniem.

- Coś jeszcze panowie sobie życzą?

- Na razie dziękujemy - rzekł Carl posyłając jej ciepły uśmiech.

Zegar powoli wybijał drugą godzinę, a brunet nadal przebywał w barze. Siedział sam w dłoni ściskając pokal z niedopitym piwem.

- Przepraszam - szepnęła kobieta. - ale już zamykamy.

Dziewczyna przyglądnęła mu się. Wiedziała doskonale kim był, już wcześniej go widziała.

Brunet wstał z krzesła i zachwiał się, Letty złapała go pod rękę starając się aby utrzymał równowagę.

- Zamówię panu taksówkę - rzekła krótko.

- Dzięki.

Kiedy Letty weszła do domu zegarek wskazywał już 3:30. Rozebrała się i rzuciła kurtkę na kanapę, skierowała się do swojej sypialni rzucając się na łóżko. Zrozumiała już dlaczego Erna prosiła ją o pomoc. Podniosła się z łóżka i w swojej torebce odszukała telefon, wybrała numer i przyłożyła aparat do ucha. Była późna godzina, ale nie mogła czekać do rana.

- Słucham? - szepnął kobiecy głos.

- Pani Northug?

- Tak, o co chodzi?

Dziewczyna przygryzła dolną wargę.

- Z tej strony Leticia Gartland - przedstawiła się. - zgadzam się pani pomóc.