ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

"Życie jest proste.
Dokonujesz wyboru i nie patrzysz wstecz."
Han, "Szybcy i Wściekli: Tokio Drift. "

          Mężczyzna siedział w szpitalnej poczekalni z rękoma nakrytymi na głowie. Przeklinał w duszy jak mógł dopuścić do oddalenia się córki, powinien lepiej ją pilnować.
"- Matt.. co ty najlepszego zrobiłeś.. - usłyszał gdzieś z boku. - to dziecko, to nasza córka.. twoja córka."
Powoli odchodził od zmysłów, tracił kontrolę nad sobą. Bał się jednak przyznać do tego, że ma problem i potrzebuje pomocy.
Wizje przeszłości związane z wypadkiem były coraz częstszym obrazem jaki mu towarzyszył.
Pamiętał wszystko dokładnie, pędzącą wprost na nich ciężarówkę, przeraźliwy krzyk Emmelie, płacz Mii, czyjeś szepty, odgłos syren policyjnych i straży.
Z sali wyszedł młody mężczyzna w białym fartuchu z plikiem kartek w ręku.
- Zapraszam pana do gabinetu - odezwał się i ruchem dłoni wskazał drzwi na końcu korytarza.
Matt podniósł się w krzesła i podążył za lekarzem, weszli do gabinetu.
- Proszę usiąść - wskazał brunetowi krzesło na przeciwko swojego biurka. - mam wyniki badań pańskiej córki. - dodał przeglądając białe kartki wypełnione czarnymi literkami.
- Wszystko z nią w porządku?
- Tak, ma tylko parę siniaków i żadnych większych obrażeń - rzekł uśmiechając się. - dziś musi zostać na obserwacji, jutro będzie pan mógł zabrać ją do domu.
Mężczyzna pokiwał głową i podniósł się z krzesła, spojrzał na doktora, który miał nie więcej niż czterdzieści lat. Mimo młodego wieku jego czarne włosy gdzie nie gdzie miały już srebrzysty kolor.
- Mógłbym ją zobaczyć?
- Oczywiście, jest w szpitalnej świetlicy.
Brunet opuścił gabinet lekarza i udał się bezpośrednio do pokoju zabaw dzieci, kiedy doszedł na miejsce zanim wszedł do pomieszczenia, zatrzymał się i zerknął na nią przez szybę.
Wróciły migawki wspomnień z dnia, w którym trafili do szpitala po wypadku.
- Hej Kochanie - podszedł do małej blondyneczki i przytulił ją mocno.
- Tatusiu - wyszlochała. - chcę wrócić do domku..
Matt wiedział, że gdyby coś stało się dziewczynce, nigdy w życiu by sobie tego nie darował.
Miał wielki żal do siebie, że dopuścił do takiego zdarzenia, że nie zareagował wcześniej na wypadek. Przez jego nieuwagę, mógł stracić córkę, był również pewien tego, że kiedy Rhia się o tym dowie to będzie chciała odebrać mu Mię jak najszybciej.
Po chwili doszło do niego coś jeszcze. Dziewczyna, która uratowała mu córkę. Nie wiedział co się z nią dzieje i czy wszystko z nią  w porządku, a nawet kim była.
Ale najważniejsza była teraz Mia.
- Jutro będę mógł cię dopiero zabrać - szepnął. - ale dziś zostanę z tobą.

          Tymczasem w drugiej części szpitala na oddziale ratunkowym przebywała poszkodowana w wypadku brunetka.
Leżała w jednoosobowej sali w głuchej ciszy, w głowie miała pojawiające się obrazy pędzącego auta wprost na małą dziewczynkę.
- Odbiło ci? - rzucił na wstępnie Nolan wbiegając do sali i w mig znalazł się przy łóżku przyjaciółki. - wiedziałem, że jesteś wariatką ale nie aż taką!
- Miłe przywitanie, dziękuję - odparła odwracając wzrok. - musiałam to zrobić.
- Mogłaś zginąć - szepnął ledwo dosłyszalnie Hansen. - pomyślałaś o tym?!
Brunetka pierwszy raz od momentu kiedy przyjaciel wszedł do sali przeniosła na niego wzrok.
- A kto myśli w takiej sytuacji? - odparła z powagą w głosie, i wbiła wzrok w sufit.
- Pójdę porozmawiać z lekarzem - rzucił podrywając się z krzesła i parę sekund później opuścił pomieszczenie zostawiając dziewczynę samą.
W myślach miała widok rozpędzonego czarnego samochodu, który nagle pojawił się z zakrętu, gdyby tylko bardziej przyjrzała się pojazdowi...
- Masz szczęście i to ogromne- skomentował Nolan wracając do sali. - jesteś tylko poobijana jak na takie zderzenie, no i musisz zostać na obserwacji.
Letty przeniosła wzrok i uważnie przyjrzała się swojemu przyjacielowi. Blondyn miał rację we wszystkim co mówił, jednak ona uparcie broniła swojego zdania na ten temat. To była wyższa konieczność.
- Długo mam tu zostać? - westchnęła z rezygnacją opadając na łóżko, i zaraz pożałowała gdyż ból rozszedł się po całym ciele niczym przy porażeniu prądem o wysokim napięciu.
- Ostrożnie - odezwał się Nolan łapiąc przyjaciółkę za rękę. - spokojnie, poleżysz parę dni i wyjdziesz.
Po skończonej wizycie przyjaciela, młoda kobieta ostrożnie wstała z łóżka, wsunęła na bose stopy włochate kapcie stojące przy szafce, narzuciła na siebie szlafrok i opuściła salę.
Udała się na oddział dziecięcy, na którym powinna przebywać mała dziewczynka, którą osłoniła od wypadku.
Zaglądała do wszystkich sal w celu odnalezienia małej blondyneczki, ale jej poszukiwania były nadaremne. Kiedy miała wracać już na swój oddział, na jej drodze jak z podziemi wyrosła męska postać.
- Patrz jak łazisz! - warknęła ostrym tonem unosząc wzrok na stojącego przed nią mężczyznę.
"Świetnie, wpadłam jak ta przysłowiowa śliwka w ten przysłowiowy kompot. Kurwa." - pomyślała widząc przed sobą Matta, który uważnie się jej przyglądał.
- Co tu robisz? - spytał wodząc wzrokiem po jej twarzy, dostrzegając rozcięty łuk brwiowy oraz kołnierz ortopedyczny, który miała założony na szyję. - co ci się stało?
- Spadłam z drabiny jak wieszałam firanki - skłamała, ale i tak wiedziała iż będzie musiała kiedyś wyznać prawdę brunetowi. - a ty? co tu robisz?
- Mia miała wypadek - szepnął pocierając skroń i usiadł na krzesełku stojącym przy ścianie, i ruchem dłoni zaprosił dziewczynę. - właściwie to.. uratowała ją jakaś dziewczyna.
"Mam nadzieję, że mnie nie rozpoznał." - westchnęła w myślach delikatnie opierając się o ścianę.
- A wiesz chociaż kim była? - spytała spoglądając na niego uważnym wzrokiem. Miała nadzieje, że nie jej zauważył, ale z drugiej strony bardzo tego chciała.
- Nie wiem, nie mam pojęcia - odparł. - teraz muszę zająć się córką.
Dziewczyna z trudem podniosła się z krzesełka podpierając o ścianę, powolnym krokiem zaczęła zmierzać do wyjścia z oddziału.
- Opiekuj się teraz córką, ona cię potrzebuje - szepnęła, znikając za masywnymi przeźroczystymi drzwiami oddziału dziecięcego.

          Od wypadku, minęły dwa tygodnie.
Letty przebywała na zwolnieniu lekarskim gdyż stan jej zdrowia nie do końca pozwalał jej na powrót do pracy.
Jej obowiązki w przedszkolu przejął Nolan.
- Dzień dobry - przywitał się Matt wchodząc do dużej sali, w której bawiły się wszystkie dzieci. - przyszedłem odebrać Mię.
Hansen, zawołał szczuplutką blondynkę, która na wieść, że przyszedł tata poderwała się z miejsca rzucając na ziemię zabawki.
- Znalazł już pan tą dziewczynę, która uratowała panu córkę? - zagadnął mężczyzna opierając się o ścianę.
- Nie, i nie mam zamiaru szukać - odparł. - najważniejsze, że Mia jest cała.
Młody mężczyzna parsknął śmiechem. Wzbudziło się w nim uczucie złości i nienawiści.
- Nie interesuje pana co z tą kobietą?
Matt pokręcił przecząco głową i włożył na blondynkę zieloną kurteczkę. Hansen wyciągnął z kieszeni kartkę papieru i pospiesznie coś na niej zapisał.
- Gdyby nie ta nieznajoma, moja córka mogłaby zginąć - odezwał się brunet podnosząc z ziemi poprawiając kurtkę. - nie prosiłem jej o to żeby ją ratowała.
- Pan jest bez uczuć - skomentował Hansen. - ta dziewczyna uratowała panu córkę, myślę, że powinien pan z nią porozmawiać - dodał wciskając mu do ręki karteczkę z adresem.
- Co to?
-  To adres tej dziewczyny, przychodzi na terapię do mojego ojca po tym wypadku - skłamał.
Wiedział, że przyjaciółka nie chciałaby tego żeby Nolan wtrącał się w jej sprawy ale on już taki był.
Brunet wziął karteczkę i włożył do kieszeni, podniósł dziecko na ręce i opuścił budynek przedszkola.

          Późnym wieczorem Matt udał się pod zapisany na kartce adres, musiał dowiedzieć się kim była osoba, która zdobyła się na taki gest.
Zapukał do ciemno brązowych dębowych drzwi i czekał parę sekund.
Po jakimś czasie otworzyła je drobna brunetka, od razu uniosła wzrok na gościa któremu zawdzięczała wizytę. Zanim jednak zdobyła się na odezwanie, dokładnie przyjrzała się mężczyźnie.
- Co tu robisz? - spytała łagodnie przecierając oczy.
- Co? Letty? Ale..
- Skąd masz mój adres? - spytała krzyżując ręce na wysokości piersi.
Mężczyzna wpatrywał się w jej twarz, aż w końcu zrozumiał.
To właśnie Leticia była tą dziewczyną, która uratowała mu córkę od pędzącego na nią auta.
- Chciałbym porozmawiać - szepnął przecierając skroń.
Brunetka ruchem głowy zaprosiła mężczyznę do domu, usiedli oboje na kremowej kanapie, która stała w saloniku.
- O czym? - prychnęła przenosząc wzrok na mężczyznę, który powoli stawał się wrakiem człowieka. Jego brązowe oczy zachodziły łzami, których w żaden sposób nie dał rady opanować.
- Jestem złym ojcem - wydusił ledwo dosłyszalnie zakrywając twarz w dłoniach. - nie upilnowałem własnej córki.
Letty usiadła obok niego i delikatnie dotknęła ramienia bruneta.
- Każdemu może się zdarzyć taki wypadek - starała się go uspokoić, ale zdawała sobie sprawę, że nic to nie da.
"Cholera! Jest gorzej niż myślałam" - szepnęła w myślach i odetchnęła ciężko.
- Nie każdemu - odparł prędko unosząc wzrok i wbijając go w okno wstał z kanapy - to moja wina, gdyby nie ty, Mia mogła.. - urwał przykładając rękę do ust.
"- Matt? - dosłyszał cichy szept - Matt? Jak mogłeś nie dopilnować dziecka? Ona ma dopiero pięć lat... 
- Co? 
- Nie spodziewałam się czegoś takiego po tobie! - głos świadomości był nie do zniesienia. 
- Emmelie? - spytał łamiącym się głosem."
Mężczyzna złapał się za głowę i osunął na ziemię, w jego głowie działo się coś niepojętego, coś co sprawiało mu ogromny ból.
- Matt? Wszystko w porządku? - spytała i w ułamkach sekund znalazła się przy kucającym mężczyźnie. Dotknęła jego ramienia delikatnie szturchając.
- Matt! - krzyknęła uderzając go lekko w ramię.
Wdowiec otrząsnął się z nieobecnego stanu rozglądając dookoła nerwowym wzrokiem, jego czoło pokryły drobne kropelki potu, które powoli zaczynały spływać po jego policzkach.
Prędko przetarł twarz i podniósł się z ziemi siadając na kanapie.
- Przyniosę ci wody - odparła dziewczyna podnosząc się z miejsca, prędko pognała do kuchni z szafki nad zlewozmywakiem wyciągnęła przeźroczyste naczynie i napełniła je bezbarwnym płynem.
Podała mu naczynie i usiadła na kanapie, mężczyzna upił kilka łyków wypuszczając z ust ciężki oddech.
- W porządku? - spytała łagodnie brunetka. - może mogę ci jakoś pomóc?
- Wszystko jest dobrze, dzięki - odparł podnosząc się na nogi, przeszedł przez mały pokój zatrzymując się przed drzwiami wejściowymi. - pójdę już.
- Może mogę ci jakoś pomóc?
- Nie - odezwał się prędko brunet. - nikt nie może mi pomóc.