ROZDZIAŁ CZWARTY

"Dzień w dzień siedzę tutaj i zadaję sobie pytanie, jak to się stało, że nie ma miłości." 

Michael Jackson, "You are not alone"

         - No nareszcie! - rzuciła na wstępie Lilith, przyjaciółka Letty, która opierała się o futrynę jej drzwi od mieszkania.

Lilith była inna niż wszyscy, pochodziła z zamożnej rodziny.

Jej ojciec był właścicielem sieci Gjensidige Bank, a matka dyrektorem w redakcji gazety Dagbladet.

Blondynka zawsze miała wszystko o czym marzyła.. w przeciwieństwie do Letty.

Brunetka wychowała się w domu dziecka, jej matka oddała ją zaraz po porodzie.

Po skończeniu szesnastego roku życia dziewczyna usiłowała znaleźć swoją biologiczną matkę, ale bez skutku, z Lily zapoznała na Uniwersytecie w, którym studiowała.

Zaprzyjaźniły się, chociaż nikt nie dawał szansy tej przyjaźni.

- A może by tak 'cześć'? - burknęła niechętnie brunetka. - co cię do mnie sprowadza?

- Nie oddzwoniłaś do mnie.

Dziewczyna znalazła klucze i weszła do mieszkania.

Zdjęła płaszcz rzucając go na krzesło, i ruchem głowy wskazała blondynce miejsce na kanapie.

- Wybacz, nie miałam czasu - odparła przeczesując włosy. - napijesz się czegoś?

- Chętnie, proszę kawę.

Letty skinęła głową znikając w kuchni. Lilith rozejrzała się po pokoju zatrzymując wzrok na ich wspólnych zdjęciach z wycieczek. Uśmiechnęła się.

- Nadal jesteś sama?

- A co to za pytanie? - zburzyła się brunetka.

- Proste, masz kogoś czy nie?

- Nie - odparła upijając łyk parującego z kubka trunku.

- Mój brat niedługo wraca z delegacji, pomyślałam więc, że mogę cię z nim umówić.

- Co?

- Letty - westchnęła. - nie zachowuj się jak zakonnica!

- Nie o to chodzi - odparła prędko. - nie mam ochoty na związki.

- A ktoś ci mówi o związku? Mam na myśli tylko spotkanie, kolacja to chyba nic złego.

Lilith była uparta i kiedy już coś postanowiła, ciężko było jej przemówić do rozumu, ale to cała Lily.

Brunetka uniosła ręce do góry w geście rezygnacji.

- Poddaje się.

Blondynka klasnęła w dłonie tupiąc przy tym nogami niczym pięcioletnia dziewczynka ciesząca się na widok nowej lalki.

- Wiedziałam, że się zgodzisz! - krzyknęła, jednak nie zauważyła u Letty takiej samej radości. - coś się stało?

Kobieta spojrzała na przyjaciółkę i przecząco kiwnęła głową.

- Wszystko w porządku - szepnęła.

***

Od dwóch tygodni Matt zaniedbywał dom, pracę i swoją pięcioletnią córkę.

Jego matka starała się namówić go na spotkanie z psychologiem, ale bezskutecznie. Brunet siedział w swoim pokoju przy zgaszonym świetle.

- Tatusiu - głos Mii przerwał ciszę panującą w całym domu.

Mężczyzna podniósł wzrok na blondyneczkę, która stała w progu trzymając jedną rączką klamkę od drzwi, a drugą przyciskała pluszowego misia do malutkiej klatki piersiowej. Jej dwa warkoczyki zwieńczone czerwonymi kokardkami opierały się na szczupłych ramionkach.

- Tatusiu - powtórzyła dziewczynka.

Brunet podszedł do córki biorąc małą na ręce i przytulił ją do swojej piersi.

Była bardzo podobna do Emmelie.

Jasne włosy, te same oczy.

- Co kochanie? - szepnął ocierając z jej buzi zabłąkaną łzę.

- Już mnie nie kochasz? - spytała smutno blondynka przecierając oczy.

Czuł się jak porażony piorunem, jakby miał sparaliżowane całe ciało. Minęła dłuższa chwila po, której mocniej objął małą córeczkę a z jego oczu polały się łzy.

Poczuł jakby ktoś uderzył go w splot słoneczny, brakowało mu tchu.

- Kocham cię całym sercem skarbie - rzekł kołysząc córkę w ramionach.

Malutka dziewczynka zarzuciła swoje rączki na szyję brunetowi ściskając go jak najmocniej potrafiła.

Mieli tylko siebie.

Erna obserwowała wszystko stojąc przed drzwiami do pokoju, nie chciała im przeszkadzać.

Jej serce podpowiadało jej, że nie powinna wcielać w życie swojego planu, ale nie mogła dłużej zwlekać, czas uciekał.

Spotkał ją wzrok bruneta, który wychodził z pokoju ze śpiącą córką na rękach.

Porozumiewawczym spojrzeniem zaprosił matkę do kuchni by tam na niego zaczekała.

Nogą otworzył drzwi do dziecięcego pokoju i ostrożnie położył dziewczynkę do drewnianego łóżeczka, nakrył ją kołdrą w kolorowe misie i odgarniając zabłąkany kosmyk z jej twarzy, ucałował w malutkie czoło.

- Bardzo cię kocham córeczko - szepnął jeszcze przez chwilę nie odrywając wzroku od śpiącej kruszynki..

Wychodząc z pokoju delikatnie zamknął za sobą drzwi i ostrożnie zszedł po schodach, wszedł do kuchni i bez słowa usiadł przy drewnianym kuchennym stole.

Erna podeszła do syna i przytuliła go.

- Synku - zaczęła, chociaż dobrze wiedziała jak skończy się ta rozmowa. - skontaktuj się ze specjalistą.

- Nie zaczynaj znów tego tematu, nie jestem chory.

Erna usiadła na stojącym obok krześle i ujęła jego dłoń zamykając ją w uścisku.

- Kochanie, popadasz w depresję - zmartwiła się.

- Mamo, proszę - odezwał się skrywając twarz w dłoniach - nie potrzebuję żadnej pomocy.

- Zaniedbujesz pracę, a co najważniejsze Mię.

Brunet wstał z miejsca i stanął przy oknie spoglądając na przemoczone od deszczu ulice.

- Wiesz.. - zaczął, a jego głos zdawał się załamać. - Mia zapytała dziś czy już jej nie kocham..

Erna poczuła napływające do oczy łzy, ale prędko otarła twarz i znalazła się obok syna.

- Musisz poświęcić jej teraz więcej uwagi, ona cię potrzebuje.

- Ma też ciebie - odparł.

- Ale ja nie zastąpię jej ojca.

Matt spojrzał na matkę w milczeniu, wiedział, że kobieta ma rację. Zamknął oczy wsłuchując się w krople deszczu uderzające o blaszany parapet. Wspomnienia z tego tragicznego wieczoru wracały. Kobiecy krzyk, płacz dziecka, krew.

- Matt - dosłyszał gdzieś z boku. - Matt!

Mężczyzna otrząsnął się.

- Co?

- Pozwól sobie pomóc, rozmowa ze specjalistą jest teraz najważniejsza.

- Nie! - krzyknął mężczyzna. - nie chcę żadnej pomocy, nie potrzebuję jej! - dodał opuszczając kuchnię.

Blondynka była już w stu procentach pewna, musiała działać sama.

Wyciągnęła z torebki telefon komórkowy oraz małą wizytówkę. Wystukała numer na klawiaturze i przyłożyła aparat do ucha.

- Słucham? - odezwał się stłumiony głos.

- Muszę z panią porozmawiać.

- Zapraszam panią jutro do mojego gabinetu.

Blondynka przygryzła dolną wargę.

- Wolałabym spotkać się neutralnym gruncie, proponuję kawę w Cocoa. Koło godziny 12.

Po chwili milczenia w słuchawce odezwał się ponownie kobiecy głos.

- Dobrze, do widzenia.

Erna rozłączyła się i była niemal świadoma, że będzie żałowała tej decyzji.