ROZDZIAŁ CZTERNASTY

          - Wyobrażasz to sobie?! - rzuciła do siedzącego na kanapie Nolana, który nie zważając na przyjaciółkę, usiłował przejść grę na PS4. - Nolan, mówię do ciebie! - wrzasnęła stając na przeciwko telewizora.
- I co zamierzasz teraz zrobić? - odezwał się odrzucając na bok pada, sięgnął po szklankę wypełnioną czerwonym płynem, pociągnął spory łyk soku wiśniowego i odstawił naczynie z powrotem na stół.
- Nie mam pojęcia, coś muszę wymyślić.
- No wiesz, ma na ciebie ostrego haka - odparł wyciągając nogi przed siebie w celu ich rozprostowania. - a to dobrze, nie wróży.
Dziewczyna prychnęła podchodząc do okna, odsłoniła delikatnie zasłonę i spoglądała na prószące płatki śniegu, które z każdą sekundą coraz bardziej zasypywały odśnieżane chodniki przez ludzi, którzy od samego rana walczyli z białym puchem.
- Chyba się spakuję i wyjadę na księżyc - skomentowała podchodząc do przyjaciela.
Nolan uśmiechnął się zakrywając usta aby bardziej nie wybuchnąć śmiechem, jednak jego starania poszły na marne. Mężczyzna złapał się za brzuch i skulił w pół nie przestając się śmiać.
- Śmiej się z cudzego nieszczęścia! - warknęła, i rzuciła w niego poduszką którą miała pod ręką.
Mężczyzna złapał ją w pasie, przeciągnął na łóżko odpowiadając przy tym walką na poduszki. Z kurtki dziewczyny słychać było stłumiony dźwięk telefonu komórkowego.
Prędko wstała z kanapy i podbiegła do wieszaka, na którym wisiała jej niebieska kurtka.
- Halo? - odezwała się prędko przykładając aparat do ucha.
- Czekam w Cocoa, za trzydzieści minut - rzucił kobiecy głos, który tonem nie tolerował sprzeciwu. - bądź na pewno.
- Lilith, nie mam zamiaru się z tobą spotykać, i przestań do mnie wydzwaniać! - warknęła rozłączając się.
- Chyba będzie lepiej jak wyjedziesz na księżyc - skomentował krótko Nolan podchodząc do niej i zawieszając się na jej ramieniu wybuchnął śmiechem.
- Pożałujesz - odparła śmiejąc się i szturchnęła chłopaka w ramię. - pójdę już, mam jeszcze trochę nauki przed jutrzejszym egzaminem.

           Ogromny budynek uczelni jak zwykle w co drugi weekend, gromadził setki studentów, którzy stali przed ogromnymi drewnianymi drzwiami. Brunetka podeszła do dwójki stojącej pod ścianą jasnego budynku.
- Hej - szepnęła uważnie przyglądając się ich twarzom, które nie pokazywały niczego innego poza smutkiem. - co macie takie miny?
- Sigurdsson cię szuka - odparł mężczyzna, który pierwszy raz od podejścia dziewczyny przeniósł na nią wzrok.
Letty bez słowa weszła do budynku, i długim szerokim korytarzem udała się pod gabinet dziekana. Zapukała do orzechowych drzwi i weszła do środka.
Siwy mężczyzna siedział w swoim fotelu rozmawiając z kimś przez telefon, ruchem dłoni wskazał dziewczynie miejsce na przeciwko siebie.
W gabinecie pana Sigurdssona wisiały przeróżne dyplomy, zdjęcia z różnych uroczystości szkolnych i obrazy najlepszych malarzy.
- Dzień dobry - odezwał się zaraz po tym kiedy odłożył słuchawkę.
- Szukał mnie pan - odparła kobieta poprawiając się na krześle i uważniej przyglądając twarzy starszego mężczyzny. - coś się stało?
- Wie pani czym jest przysięga Hipokratesa? - zapytał złączając dłonie czubkami palców, i zagłębił się wygodniej w fotelu.
- Oczywiście, że wiem, ale nie rozumiem o co panu chodzi.
Mężczyzna uśmiechnął się i przybliżył do brunetki, z jego kamiennej twarzy nie można było wyczytać nic, co naprowadziłoby kobietę na jakiś trop.
- A zna pani czwarty punkt przyrzeczenia lekarskiego? - drążył temat. - jeśli tak proszę powiedzieć.
Brunetka przygryzła dolną wargę, i spojrzała na mężczyznę, wywróciła oczami i bez zająknięcia wyrecytowała formułkę.
- "Nie nadużywać ich zaufania i dochować tajemnicy lekarskiej nawet po śmierci chorego".
Sigurdsson uśmiechnął się litościwie i przeszukał swoje biurko. Wyciągnął z szuflady niebieską teczkę, wstał z miejsca i podszedł do Leticii.
- Przykro mi, ale złamała pani przysięgę lekarską - odparł podając jej dokumenty. - to są pani dokumenty, proszę opuścić uczelnię.
Letty zrobiła duże oczy i prędko zakryła usta ręką nie dowierzając w to co się dzieję.
- Słucham? - szepnęła drżącym głosem.
- Po prostu ktoś poinformował mnie o pani terapiach wbrew choremu, proszę opuścić mój gabinet to wszystko - zakończył siadając w fotelu.
Brunetka pospiesznie wstała z miejsca i opuściła gabinet dziekana trzaskając drzwiami, bez słowa pożegnania wyszła z budynku kierując się prosto do swojego samochodu. Rzuciła teczkę z dokumentami na tylne siedzenie, przekręciła kluczyk w stacyjce i ruszyła z miejsca.
- Już ja wiem kto za tym stoi - odezwała się do siebie i bez wahania pojechała do domu Lilith.
Po półgodzinnej jeździe zatrzymała samochód pod wielkim domem z czerwonej cegły.
Wyciągnęła telefon z kieszeni kurtki i z listy kontaktów wybrała numer dawnej przyjaciółki.
- Czego chcesz? - odezwał się kobiecy głos.
- Czekam przed domem, musimy porozmawiać - rzuciła prędko rozłączając się.
Po dziesięciu minutach przez bramę do swoje posiadłości wyszła szczupła blondynka, odziana w długi czerwony płaszcz. Podeszła do przyjaciółki i uśmiechnęła się widząc wściekłość malującą się na jej twarzy.
- Coś się stało? - spytała udając zdziwienie.
- Nie udawaj idiotki! - wrzasnęła. - co to za akcja na mojej uczelni?!
- Ty naprawdę jesteś głupiutka Letty - odparła litościwie klaskając w dłonie, pozwalając wstąpić na usta szyderczemu uśmiechowi. - mówiłam ci, że pożałujesz swoich decyzji.
- Wiesz, że te studia są dla mnie ważne!
- Były - poprawiła ją.
Leticia wzięła głęboki oddech i wypuściła go z płuc, "tylko spokojnie... raz, dwa, trzy..." - starała uspokoić swoje nerwy, które ledwo potrafiła opanować.
- Jesteś podła, nie spodziewałam się tego po tobie - rzekła podchodząc do drzwi auta. - żałuję, że tak długo dałam ci się wodzić za nos.
- To jeszcze nie koniec moja droga przyjaciółko.
- Przestań mnie szantażować.
Blondynka uśmiechnęła się szeroko krzyżując jednocześnie ręce na wysokości piersi. Uważnie przyglądała się przyjaciółce, która była już poza zasięgiem jej manipulacji.
- Wcale cię nie szantażuje, tylko stawiam przed faktem. A teraz wybacz, mam dużo spraw związanych z weselem.
- Wiesz co? - rzuciła Letty, do oddalającej się arystokratki. - zastanawiam się co w takiej podłej żmiji widział Randy.
Blondynka uśmiechnęła się pod nosem i przeszła przez bramę swojej posiadłości zostawiając dziewczynę sama. Leticia wsiadła w samochód i wrzucając bieg ruszyła przed siebie, omijała wąskie uliczki kierując się na główną drogę.
- Świetnie - odezwała się. - ona rujnuje mi całe życie a wszystko przez jej braciszka ofermę.
Zatrzymała auto pod oszklonym budynkiem, zaciągnęła hamulec ręczny i wysiadła z pojazdu.
Zamknęła drzwi przez doczepiony do kluczy immobiliser.
Przeszła przez szklane drzwi kierując się w stronę windy. Nacisnęła kwadratowy guziczek podnosząc wzrok na metalowe drzwi.
"Przepraszamy. Awaria."
- Świetnie, problemy na każdym kroku - szepnęła do siebie, szybkim krokiem zmierzając w stronę schodów. Weszła na pierwsze piętro kierując się do drzwi z numerem 306, nacisnęła klamkę i weszła do środka.
- Letty, dobrze cię widzieć - rzuciła od progu radośnie pani Hansen, która po kilku sekundach znalazła się przy brunetce.
- Dzień dobry - odparła z uśmiechem, lecz prędko znikł jej z ust kiedy przypomniała sobie po co tu właściwie przyszła.
"Wiesz, że nie popieram takich zachowań, ale zdaje się na ciebie, wiesz co robisz. Ale pamiętaj, jeśli dowie się, że go oszukiwałaś, możesz mieć kłopoty."* - przypomniała w myślach słowa doktora Hansena, który ją ostrzegał.
-Letty? - odezwał się siwiejący mężczyzna, który nagle pojawił się w gabinecie. - co się stało?
- Wyrzucili mnie z uczelni bo ktoś doniósł, że złamałam przysięgę Hipokratesa.
Małżeństwo spojrzało jednocześnie na dziewczynę, która od wejścia do pomieszczenia nie zmieniła miejsca. Doktor Anders usiadł w fotelu i ściągnął okulary, ruchem dłoni wskazał Leticii miejsce.
- Mówiłem ci, że będą z tego problemy.
Brunetka odgarnęła włosy do tyłu i usiadła wygodnie na krześle wyciągając przed siebie nogi.
- Ktoś mi uprzykrza życie przez to, że zaczęłam mieć własne zdanie.
Młoda dziewczyna opowiedziała starszemu małżeństwu całą historię związaną z jej problemami na studiach i w codzienności.
Za całą złą passą stała jej dawna przyjaciółka, która usilnie próbując każdego możliwego sposobu starała się wyswatać ją i jej brata.
- To musi być podła osoba - skomentowała pani Hansen, składając ręce jak do modlitwy.
Przysunęła krzesło do biurka i usiadła przy dziewczynie przyciągając ją do siebie, zawsze traktowała ją jak swoją córkę. Była zawsze kiedy młoda dziewczyna jej potrzebowała.
Kiedy zegar ścienny wybił godzinę 15, Letty pożegnała się z małżeństwem i opuściła ich gabinet. Zbiegła po schodach kierując się bezpośrednio do wyjścia. Na pobliskim parkingu spostrzegła czarnego Mercedesa i wyciągającego z niego blondyna. Ubrany w błyszczący skórzany płaszcz śmiałym krokiem podążał w stronę wejścia do budynku.
- Co za miłe spotkanie - odezwał się gdy tylko zobaczył brunetkę. - witaj Kochanie - dodał muskając ustami jej policzek.
- Co ty wyprawiasz?! - wrzasnęła odpychając go.
Mężczyzna uśmiechnął się cynicznie i zbliżył twarz do twarzy dziewczyny.
- Przemyślałaś propozycje? - wyszeptał patrząc prosto w jej ciemnobrązowe oczy.
- Zapomnij - odparła. - wolę zmienić orientację niż się z tobą umówić - wycedziła wymijając mężczyznę.
Zeszła ze schodów i pognała prędko do swojego samochodu.
- Jeszcze pożałujesz - krzyknął za nią blondyn. - albo twój nowy przyjaciel.
Leticia popatrzyła na niego i popukała się w głowę. Nie mogła uwierzyć, że tak podli ludzie chodzą normalnie po tym świecie.
Wiedziała, że Einar i Lilith zrobią wszystko aby zniszczyć jej dotychczasowe normalne życie. Zaparkowała samochód parę metrów od galerii handlowej. Wysiadła z auta rozglądając się dookoła.
Usłyszała znajomy dla niej głos i odwróciła się w stronę skąd dochodził.
To były zaledwie ułamki sekund, bez chwili zastanowienia się nad konsekwencjami zaczęła biec w stronę dziewczynki i nadjeżdżającego czarnego samochodu.
Zamknęła dziecko w ramionach i poczuła jak potworny ból przeszywa jej ciało.

__________________________________________________

*Fragment z ROZDZIAŁU PIERWSZEGO.