ROZDZIAŁ SZÓSTY

          - Proszę tu podpisać - rzekł urzędnik wskazując palcem wykropkowane miejsce.

Mężczyzna w milczeniu wpatrywał się w kartkę papieru o unieważnieniu małżeństwa w wyniku śmierci żony.

"... i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci."

"Aż do śmierci" - powtórzył w myślach.

"Biały kościół, płatki czerwonych róż rozsypane wzdłuż ołtarza, i ona.

Ubrana w piękną białą suknię z ciągnącym się za nią długim ogonem, włosy miała upięte w francuskiego koka przykrytego jedwabnym welonem.."

- Panie Northug?

Brunet otrząsnął się spoglądając w stronę z której dochodził głos.

- Proszę o pański podpis - przypomniał.

Wdowiec wziął w dłoń długopis leżący przed nim i złożył swój podpis w wyznaczonym miejscu.

- Czy to wszystko? - spytał łamiącym się głosem. 

- Tak, dziękuję - zakończył pracownik urzędu stanu cywilnego.

Mężczyzna wstał z krzesła i bez słowa opuścił pokój. Długimi schodami prędko zszedł w dół kierując się do wyjścia z budynku. Od śmierci Emmelie minął niecały miesiąc jednak mężczyzna nie poruszał się nadal własnym autem. Lęk i trauma były za świeże. Po wyjściu z budynku skierował się na najbliższy przystanek autobusowy. Z kieszeni kurtki wyciągnął paczkę czerwonych L&M, odpalił jednego papierosa i zaciągnął się dymem pozwalając aby ten dotarł w najgłębsze zakamarki jego płuc, następnie powoli wpuścił go. Czuł ulgę paląc papierosy. Zdawał sobie jednak sprawę, że matka jak i Emmelie nie pochwalały jego nałogu, ale nie przejmował się tym. Wsiadł w autobus i zajął miejsce przy oknie obserwując miasto. Ludzie jadący w pojeździe przekrzykiwali się wzajemnie mówiąc o pracy, o wiadomościach z kraju i świata, a także o swoim życiu. Autobus zatrzymał się nieopodal oszklonego budynku mierzącego czterdzieści pięter. Brunet spojrzał w górę, "Reiulf Ramstad". Wszedł przez automatycznie otwierane drzwi podchodząc do recepcji zaczął rozmowę.

- Dzień dobry, zastałem pana Asikainena?

Kobieta siedząca za biurkiem podniosła wzrok i uśmiechnęła się na widok bruneta.

- Jest w swoim biurze - odparła ciepłym głosem. - jak się pan czuje?

Mężczyzna nie cierpiał tego pytania, za każdym razem miał ochotę coś więcej odpowiedzieć ale kończyło się na krótkim - dziękuję, staram się.

Udał się pod drzwi z tabliczką "L. Asikainen - Dyrektor". Zapukał dwa razy i nacisnął klamkę. 

Pan Asikainen, mający około pięćdziesięciu lat siedział przy swoim biurku przeglądając pliki kartek porozrzucanych po całym blacie. Pomieszczenie było urządzone w iście biurowym stylu. Jasne ściany, granatowa wykładzina i ciemnobrązowe biurko, za nim okno, które otwierało się na panoramę miasta.

- Dzień dobry - szepnął.

Vegard uniósł wzrok znad papierów, wstał z miejsca poprawiając garnitur i podszedł do mężczyzny podając mu rękę. 

- Witaj Matt - przywitał się ściskając dłoń bruneta i objął go.

- Przyszedłem prosić jeszcze o parę dni zwolnienia.

Vegard Asikainen, spojrzał na mężczyznę i z kamienną twarzą wrócił za swoje biurko, wskazując dłonią krzesło. 

- Prawdę mówiąc - zaczął niepewnie. - mam już kogoś na pana miejsce.

Matt spojrzał na dyrektora i uśmiechnął się sztucznie. 

- Rozumiem, że mnie pan zwalnia?

- Przykro mi.

Brunet wstał z krzesła i opuścił gabinet dyrektora trzaskając drzwiami. Szybkim krokiem przeszedł do swojego biura, spod biurka stojącego przy oknie wyciągnął karton i zaczął pakować swoje rzeczy.

- Co ty robisz? - zareagował Carl wchodząc do pokoju.

- Asikainen mnie zwolnił - odparł spokojnie.

Przyjaciel zmierzył go wzrokiem i pokręcił głową.

- Pogadam z szefem.

- Daj spokój Carl - rzekł prędko. - nie ma o czym - dodał opuszczając pomieszczenie. Wychodząc z budynku ostatni raz spojrzał w górę na nazwę firmy. 

Zamówił taksówkę i pojechał prosto do domu, kiedy wysiadł z pojazdu spostrzegł swoją matkę, która stała przed drzwiami.

- Co się stało? - spytała widząc syna.

- Zwolnili mnie - parsknął nerwowo. - coś jeszcze?

Erna nie odpowiedziała nic, tylko zmierzyła syna wzrokiem i z kieszeni swojego płaszcza wyciągnęła list zaadresowany do mężczyzny.

Wdowiec wziął kawałek papieru, otworzył kopertę, ale zanim zaczął czytać jego treść dostrzegł nadawcę listu.

"Kancelaria Adwokacka, Magnus Tollefsen.

ul. Bradsena  307, Tromso."

- Świetnie - powiedział zrezygnowany rzucając karton z rzeczami na ziemię.

- Co się stało? - spytała kobieta łagodnym tonem. - co to za list? 

- Rhia chce odebrać mi dziecko.

Blondynka przytknęła dłoń do ust, była w szoku, od samego początku wiedziała, że Rhia nie przepadała za jej synem, nawet wtedy kiedy spotykał się z Emmelie.

Erna popatrzyła na niego z troską, dobrze wiedziała jaka jest dla niego szwagierka i do czego jest zdolna jeśli już coś postanowi.

- Matt musisz jak najprędzej udać się do psychologa - rzekła stanowczo.

- Już ci coś na ten temat powiedziałem - zakończył ostrym tonem i podszedł do wielkich drewnianych drzwi, pchnął je i zniknął w głębi domu.

* * * 

- Lilith ja naprawdę nie mam ochoty - wydusiła z siebie brunetka po ciągłych namowach przyjaciółki.

- Daj spokój to tylko kolacja - upierała się dziewczyna. - obiecałaś!

Letty przygryzła dolną wargę i wywróciła oczami wypuszczając powietrze.

- Dobra, zgadzam się. 

Dobrze sytuowana blondynka zaczęła radośnie podskakiwać klaszcząc w dłonie. Wyciągnęła telefon ze swojej czarnej skórzanej torebki i umówiła spotkanie przyjaciół.

- Umówiłam was na 19, Einar po ciebie przyjedzie.

- Dzięki - prychnęła.

- To jedziemy na zakupy - szepnęła radośnie pociągając młodą psycholog za sobą.

Dziewczyny biegały po sklepach w galerii City Shopping Centre, jednej z największych w mieście, mierząca trzy poziomy, i ponad setkę sklepów na jednym piętrze.

- A ta? - zaproponowała Lilith pokazując przyjaciółce czerwoną sukienkę z rękawem 3/4 i skórzanym pasem.

- 1,500 koron?! Oszalałaś?! - pokręciła głową uderzając palcem w czoło. - dobrze wiesz, że nie mogę sobie na to pozwolić.

Lilith wywróciła teatralnie oczami i wcisnęła jej do ręki wieszak z materiałem.

- Idź ją przymierz.

- Ale.. - zająknęła się szukając brakującego słowa.

- No już!

Letty bez słowa skierowała się w stronę przymierzalni.

"Łatwo jej mówić, ma wszystko to czego nie mam ja.." - szepnęła do siebie w myślach, ale prędko odrzuciła te uczucie zazdrości. 

Nigdy nie miała żalu do losu jak ją potraktował. Starała się czerpać z życia jak najwięcej z myślą, że kiedyś znajdzie szczęście.

Włożyła na siebie sukienkę i przyglądała się swojemu odbiciu. Wyglądała pięknie, czerwony materiał podkreślał jej idealną smukłą sylwetkę, a dekolt dodawał atrakcyjności i odwagi. 

- Bierzemy! - wrzasnęła blondynka nie wiadomo skąd znajdując się w ubieralni.

- Lily ja..

- Letty, proszę - westchnęła. - jesteś moją przyjaciółką.

- Ale nie mogę cię naciągać i wykorzystywać. 

- Daj spokój!

Dziewczyna wiedziała, że na nic zdadzą się jej komentarze, więc przytaknęła przyjaciółce i zasłoniła kotarę.

Brat Lilith przyjechał punktualnie po dziewczynę, wsiadła do samochodu i pojechali do jednej z najlepszych restauracji – Fjord Restaurant.

Brunetka rozejrzała się po lokalu, ciemnoniebieskie ściany harmonijnie łączyły się z jasnobrązowymi panelami, białe obrusy na stołach dodawały stylu przy starych drewnianych krzesłach. Na jednej ze ścian wisiał wielki obraz orła, a kolorowe żyrandole dopełniały magii tego miejsca.

- Usiądź - szepnął mężczyzna wytrącając dziewczynę z nieobecnego stanu, odsunął krzesło i wyciągnął do niej dłoń.

- Dziękuję.

Einar Novisaren, brat Lilith prowadził już własną firmę, która zajmowała się organizacją imprez, ślubów i innych zabaw okazjonalnych. 

Ekscentryczny, uchodzący za snoba dla większości ludzi z, którymi miał okazję się spotykać, dziedzic rodzinnego majątku.

Letty czuła narastające napięcie, które z minuty na minutę stawało się coraz gorsze do zniesienia.

- Denerwujesz się? - spytał blondyn dotykając jej dłoni.

Dziewczyna prędko cofnęła rękę i spuściła wzrok. Z torebki dało się słyszeć stłumiony dźwięk sms-a. Prędko przeszukała małą torbę, szybkim ruchem odblokowała ekran i nacisnęła małą kopertę.

"Proszę o spotkanie. To pilne. Erna Northug."

Kobieta poderwała się z miejsca wrzucając telefon w czarną kopertówkę.

- Coś nie tak? - spytał blondyn.

- Musimy na dziś zakończyć. Przepraszam - odpowiedziała i wybiegła z restauracji zostawiając mężczyznę samego.