ROZDZIAŁ SIÓDMY

"Nie ma nic bardziej smutnego, jak cisza i ból."
Christina Aguilera ft. Alejandro Fernandez, 
"Hoy Tengo Ganas De Ti"

        Wsiadła do niebieskiego Opla po uprzednim przebraniu się w luźniejsze ciuchy, przekręciła kluczyk w stacyjce i ruszyła z piskiem opon.

- Lilith mnie udusi - szepnęła do siebie włączając odtwarzacz muzyczny.

Śnieg prószył wyjątkowo mocno i ograniczał widoczność na drodze, spojrzała na wyświetlacz telefonu po czym przeniosła wzrok na ulicę. Prędko nacisnęła klakson następie zaczęła gwałtownie hamować widząc przed maską męską postać, na szczęście w porę mężczyźnie udało się odskoczyć przed pędzącym autem.

"Kurwa! Ja to mam szczęście."- przeszło jej przez myśl.

Letty wysiadła z samochodu podchodząc do nieznajomego. 

- Patrz jak łazisz! Życie ci nie miłe?! - wrzasnęła.

Mężczyzna przeniósł wzrok na drobną kobietę, która mu się przyglądała. 

Oparł się o maskę samochodu i złapał za skroń.

- W porządku? - spytała już łagodnym tonem zbliżając się do niego.

Przyglądała się jego smutnym brązowym oczom, w których wirowały łzy, poczuła się trochę głupio przez swoją wcześniejszą reakcję kiedy dokładniej przyglądnęła się jego twarzy skrytej pod kapturem bluzy.

- Nic mi nie jest - odezwał się mężczyzna.

- Może odwiozę pana do domu?

Nieznajomy w odpowiedzi na jej pytanie kiwnął głową i wsiadł do samochodu brunetki.

"Deszcz. Zgrzyty, trzaski, krzyk i płacz."

Wszystko wracało kiedy tylko usiadł w pojeździe. Złapał się za rączkę od drzwi. 

- Na pewno wszystko w porządku? Może zawiozę pana do szpitala? - spytała ponownie.

- To nic takiego - odparł. - dziękuję.

Letty wrzuciła bieg i ruszyła przed siebie. Mężczyzna obserwował ją przez chwilę, nabrał powietrza i głośno wypuścił je z płuc. Nie wiedział dlaczego kobieta zaproponowała mu podwiezienie do domu. Przecież wcale się nie znali.

- Nie zapytała pani dokąd mnie odwieźć - zaznaczył. 

Dziewczyna uśmiechnęła się nie odrywając wzroku od drogi. 

- Wiem dokąd jechać - odezwała się zmieniając bieg. - mieszka pan na ulicy Thorsdattera.

- Skąd pani to wie? 

- Jadę do pana mamy - odpowiedziała zatrzymując się pod niedużym białym domem.

Wdowiec wysiadł z auta i nie czekając na brunetkę wspiął się po trzech stopniach i zniknął za drzwiami domu. Młoda psycholog wyciągnęła z kieszeni granatowej kurtki telefon i wybrała numer.

- Już schodzę - szepnęła kobieta rozłączając się.

Erna opuściła mieszkanie ostrożnie schodząc po trzech stopniach i zgrabnym krokiem podeszła do dziewczyny, która stała przy swoim samochodzie opierając się o drzwi.

- Nie mogę sobie już z nim poradzić - odezwała się. - wie pani.. z dnia na dzień jest coraz gorzej.

- Proszę mówić mi Letty - rzekła. - zauważyłam, że jest ciężko kiedy to przed trzydziestoma minutami wszedł mi prawie pod koła.

Erna opuściła wzrok skrywając przy tym twarz w dłoniach.

- Z każdym dniem bardziej boli mnie serce jak go widzę. 

- Rozumiem i zrobię co będę mogła aby mu pomóc - odparła dziewczyna kładąc rękę na ramieniu starszej kobiety.

Erna objęła ją i uroniła łzę, która wsiąkła w jej bawełnianą czapkę. 

- Dziękuję ci - odezwała się ledwo dosłyszalnie. - Jest jeszcze jedna sprawa.

Psycholog spojrzała na nią w milczeniu czekając na ciąg dalszy rozmowy.

- Musimy ustalić kwestię finansową.

- Nie - rzuciła prędko.  - nie chcę żadnych pieniędzy. 

Matka mężczyzny zmierzyła ją dokładnym wzrokiem, nabrała w płuca mroźnego już powietrza i ostrożnie wypuściła je z płuc jakby było czymś niepowtarzalnym.

- Dlaczego?

- Widziała pani oczy swojej wnuczki? - zapytała wbijając w nią pytające spojrzenie. - robię to dla tych oczu, bo nie chcę patrzeć jak ta kruszyna cierpi.

Drzwi od domu kobiety otworzyły się i stanął w nich jej syn. Matt zszedł prędko po stopniach i bez słowa przeszedł obok kobiet.

- Dokąd idziesz? - spytała matka.

- Nie twój interes.

Kobiety podążały wzrokiem za oddalającym się mężczyzna. Letty była niemalże pewna, to będzie trudne zadanie żeby w jakimś stopniu zbliżyć się do niego i zacząć prowadzić w pewnym sensie terapię. 

- Dziś już nic nie zrobię - westchnęła z rezygnacją w głosie opierając się o maskę swojego samochodu. - bądźmy w kontakcie - dodała wskazując ruchem głowy na okno, w którym stała zapłakana pięciolatka ściskając w rączce pluszowego misia.

Dziewczyna otworzyła oczy kiedy zadzwonił budzik, usiadła na łóżku i przeciągnęła się jednocześnie patrząc na elektroniczny zegarek stojący na szafce, który właśnie wybił 6.00.

- Czas zacząć ciężki tydzień - szepnęła odpędzając od siebie resztki snu.

Odrzuciła na bok białą jak śnieg kołdrę i opuściła ciepłe łóżko, z krzesła stojącego przy oknie wzięła wyciągnięte stare dresy i białą koszulkę z napisem "Wig Wam" – norweskiego zespołu rockowego, którą dostała od Nolana, ona sama jednak nie była fanką takiej muzyki. Wyciągnęła z szafy czyste ubrania i skierowała się do łazienki, gdy w tym samym czasie rozległo się głośne pukanie do drzwi. Podeszła spoglądając przez wizjer komu zawdzięcza wizytę tak wcześnie rano.

- No pięknie - szepnęła sama do siebie naciskając klamkę i otwierając szeroko drzwi.

Blondynka pewnym krokiem przeszła przez próg mieszkania bez słowa kierując się do kuchni, na jej twarzy malowała się wściekłość i rozczarowanie.

- Co to miało być wczoraj? - rzuciła surowym i chłodnym tonem w stronę stojącej pod drzwiami przyjaciółki. - odbiło ci?!

- Co miało być?

Lilith wypuściła głośno powietrze i siadając wygodnie na kanapie zmierzyła dziewczynę ostrym wzrokiem i gdyby mogła nim zabijać to zapewne brunetka leżałaby teraz martwa.

- A to, że wyszłaś sobie ot tak zostawiając Einara samego! - warknęła.

Letty wzruszyła ramionami nic nie robiąc sobie z jej wściekłości, wręcz przeciwnie delikatnie ją to rozbawiło.

- Twój brat to nudziarz - skomentowała krótko opierając się o szafkę stojącą przy ścianie.

- Nawet nie zamieniłaś z nim żadnego słowa.

- Nie musiałam - toczyła dalej. - to widać na pierwszy rzut oka.

Lily, wstała z kanapy zaciskając usta w wąską linię i podeszła do koleżanki, która stała w tym samym miejscu, wbiła palec w jej klatkę piersiową i zmrużyła gniewnie oczy.

- Posłuchaj...

- Nie - rzuciła prędko. - to ty mnie posłuchaj, śpieszę się do pracy więc miłoby było jakbyś już sobie poszła, dobrze? Po drugie Einar nie jest dzieckiem żebyś go broniła.

- Zadzwonię wieczorem - zakończyła chłodno i opuściła mieszkanie lekarki.

Leticia wróciła do zaplanowanych wcześniej czynności, wzięła prysznic, rzęsy przeciągnęła czarnym tuszem a swoje niesforne falowane delikatnie włosy pozostawiła rozpuszczone.

Wyszła z domu parę minut po siódmej, wsiadła w swój samochód i szybkim ruchem odpaliła go i ruszyła. Po czterdziestu minutach jazdy zaparkowała swój samochód pod niedużym zielono białym budynkiem, który mieścił się przy ulicy Bårdsena. Ostrożnie wysiadła zamykając drzwi, szybkim krokiem wspięła się po schodach i pchnęła wielkie oszklone drzwi. Od momentu kiedy tam weszła na jej twarz wstąpił szeroki uśmiech gdy usłyszała głosy roześmianych dzieci.

- Tego mi brakowało - szepnęła do siebie.

Skierowała się do małego pokoju, w którym przesiadywały inne przedszkolanki. Przywitała się zostawiając w szafie swoje rzeczy i opuściła pokój udając się na salę zabaw wzrokiem szukając jednego dziecka.

- Jest tam - odetchnęła zauważając drobną blondynkę, która bawiła się lalką w kącie pomieszczenia.

Podeszła bliżej i kucnęła przy dziewczynce.

- Cześć - przywitała się uśmiechając.

Mała Mia uniosła wzrok ku dziewczynie a na jej smutnej dotychczas buźce, zagościł malutki uśmiech. Rozsiadła się wygodnie wyciągając przed siebie małe nóżki i podparła się na rączkach.

- Cześć - odpowiedziała stukając butkami jeden o drugi. - pobawi się pani ze mną?

- Mów mi Letty, dobrze? - szepnęła dotykając jej pulchnego policzka.

Mała dziewczynka skinęła głową wstając z miejsca i z wielkiej skrzyni pełnej zabawek wyciągnęła dość spore pudełko z klockami. Brunetka usiadła po turecku i zajęła się zabawą z blondyneczką.

- Tatuś się z mną nie bawi - szepnęła do siebie a jej buzia w jednej sekundzie stała się mokra od wypływających z jej niebieskich oczu łez.

- Dlaczego?

- Chyba mnie już nie kocha - dziewczynka zakryła buzie rączkami nie przestając płakać.

Kobieta wzięła drobną osóbkę na swoje kolana i wierzchem dłoni otarła z jej buzi świeże łzy, ku jej zdziwieniu Mia zarzuciła malutkie rączki na jej szyję i przytuliła się. Letty poczuła w sercu dziwne ukłucie, a jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Delikatnie zacisnęła ramiona na szczupłej blondynce.

- Nie płacz księżniczko - szepnęła. - tata na pewno cię kocha. - mówiła gładząc ją po długich jasnych włosach, które dziewczynka miała związane w dwie kitki. 

Za swoimi plecami usłyszała strzępki rozmowy pani Fridy – dyrektorki przedszkola i jakiejś obcej kobiety.

- ... proszę, nie mam zbyt wiele czasu - mówiła głośnym surowym tonem, który raczej nie znosił sprzeciwu.

- W takiej sytuacji nic nie mogę zrobić - upierała się dyrektorka, a kiedy już coś postanowi to ciężko było ją przegadać.

Dziewczyna wstała z miejsca i podeszła w stronę dwóch głosów, które z minuty na minutę stawały się coraz głośniejsze w toczącej kłótni.

- Co się dzieje? - spytała brunetka.

- Przyszłam odebrać Mię z przedszkola - odezwała się kobieta.

Ubrana była w czarny długi płaszcz, jej blond włosy przypominające białe złoto opadały na ramiona, a niebieskie oczy przeszywały chłodem.

- Kim pani jest?

- Nazywam się Rhia Saran, jestem ciocią Mii - przedstawiła się.

Letty przygryzła dolną wargę czekając w milczeniu. Malutka blondynka podbiegła do niej skrywając się za jej nogami.

- Nie chcę iść z tą panią - zapłakała.

- Przykro mi, nie oddam pani dziecka bo nie ma pani żadnego upoważnienia - odezwała się pani Frida ponownie znajdując się przy kobietach.

Elegancka blondynka uśmiechnęła się kpiąco, wsunęła rękawiczki na wąskie dłonie i spojrzała na przedszkolanki.

- Jeszcze się przekonamy, kto będzie miał te upoważnienia. Żegnam. - rzuciła lekceważącym tonem i zniknęła za drzwiami kolorowej sali.